Silniki trójfazowe.
Każdy silnik elektryczny składa się z części nieruchomej, zwanej stojanem, umieszczonej w kadłubie silnika, i części ruchomej, zwanej wirnikiem, osadzonej na wale spoczywającym w łożyskach.
Części silnika indukcyjnego: 1— rdzeń stojana, 2 — uzwojenie stojana, 3 — kadłub, 4 — wirnik klatkowy 5 — pierścienie klatki, 6 — wał silnika, 7 i 8 — tarcze łożyskowe;
W kadłubie stojana znajduje się rdzeń z cienkich blach stalowych wzajemnie odizolowanych, którego wewnętrzna powierzchnia jest żłobkowana; w żłobkach umieszczone jest uzwojenie trójfazowe. Wirnik klatkowy zwarty składa się z rdzenia w kształcie walca, wykonanego z odizolowanych blach stalowych.
W żłobkach na zewnętrznej powierzchni walca umieszcza się uzwojenie wirnika. Uzwojenie to składa się z kilku prętów miedzianych lub aluminiowych zwartych na obu końcach pierścieniami (miedzianymi lub aluminiowymi), umieszczonymi po obu stronach wirnika.
Wskutek przepływu prądu w uzwojeniach stojana i wirnika oraz tarcia w łożyskach w silniku wytwarza się ciepło. Ciepło to jest odprowadzane za pomocą wentylatora. Praca trójfazowego silnika indukcyjnego (asynchronicznego) polega na wykorzystaniu zjawiska wirującego pola magnetycznego. Jeżeli zaciski stojana przyłączymy do sieci, to w jego uzwojeniu popłynie prąd, który wytworzy w stojanie wirujące pole magnetyczne. Linie magnetyczne tego pola podczas jego wirowania będą przecinały pręty klatki wirnika, wytwarzając w nich siłę elektromotoryczną indukcji, pod wpływem której w zwartych prętach popłyną prądy indukowane. Współdziałanie pola magnetycznego tych prądów i wirującego pola magnetycznego wytworzy siły, działające na poszczególne pręty, pod wpływem których wirnik będzie się obracać w kierunku zgodnym z kierunkiem wirowania pola magnetycznego stojana, lecz z nieco mniejszą prędkością obrotową.
Na rysunku przedstawiono przekrój części stojana i wirnika silnika indukcyjnego z oznaczonym zwrotem linii sił pola magnetycznego wirującego z prędkością obrotową ns. Ponieważ prędkość obrotowa wirnika nw jest mniejsza od prędkości obrotowej pola wirującego, przeto linie magnetyczne pola wirującego będą przecinały pręty wirnika indukując w nich siłę elektromotoryczną. Zwrot tej siły, a tym samym i prądu, jest przeciwny kierunkowi wirowania pola magnetycznego (wirnik jest opóźniony w stosunku do wirującego pola magnetycznego). Stosunek różnicy prędkości obrotowych pola wirującego ns i wirnika nw do prędkości obrotowej pola wirującego nazywa się poślizgiem s silnika.
Podczas biegu jałowego poślizg silnika jest mały (ok. 0,5%), w miarę obciążenia silnika poślizg wzrasta i w silnikach dużej mocy dochodzi do 2%, a w silnikach mniejszej mocy do 4%.
Silniki trójfazowe mają sześć zacisków służących do podłączenia do sieci oraz przełączania uzwojeń wewnętrznych w gwiazdę lub trójkąt.
Sposoby podłączenia silnika asynchronicznego zwartego: a) uzwojenia stojana połączone w gwiazdę, b) uzwojenia stojana połączone w trójkąt. Uwaga: końce uzwojeń oznaczane dawniej X, Y, Z są obecnie oznaczane U2, V2, W2.
Niezależnie od tego stosuje się specjalne przełączniki „zero — gwiazda — trójkąt” do przełączania uzwojeń silnika w chwili rozruchu w celu zmniejszenia prądu pobieranego z sieci.
Silniki trójfazowe stosowane do napędu maszyn gastronomicznych mają zazwyczaj obudowę chronioną, okapturzoną lub zamkniętą, w zależności od warunków i pomieszczeń, w jakich pracują.